«រង់ចាំ»ដោយ«សួនសោភា»
*ថ្ងៃចន្ទ័ជាថ្ងៃដែលទឹកភ្នែកហូរចុះពុះជ្រែកនៃផែនថ្ពាល់
អង្គារជាថ្ងៃស្រីរែងខ្វល់ពុធមានកង្វល់ព្រោះក្តីនឹក។
*ព្រហស្បតិ៍ជាថ្ងៃមិនដែលសុខនៅមិនស្រនុកព្រោះរលឹក
សុក្រជាថ្ងៃមិននឹកបាយទឹកសៅរ៍អង្គុយភ្លឹកគិតជីវ៉ា។
*សៅរ៍ចេញទៅមកដល់អាទិត្យអង្គុយរាប់នឹកឈ្មោះរៀមរ៉ា
ថ្ងៃចន្ទ័ថ្មីឈានចូលហើយណាបាត់តែជីវ៉ាលែងនឹកស្រី។
*ចន្ទ័ចេញទៅទៀតអង្គារចូលពុធចិត្តកញ្ជ្រោលលែងចេញស្តី
ព្រហស្បតិ៍ចូលទៀតបាត់ពិសីសុក្របងមានថ្មីមែនរឺបង?។
*សៅរ៍ចាំ!ចាំ!ចាំប្រុសនួនល្អងឆ្លើយមកអូនផងណាស្នេហ៍ស្នង
អាទិត្យអូននៅតែចាំបងមួយនាទីម្តងទន្ទេញឈ្មោះបង៕
Saturday, May 31, 2008
កំនាព្យ
«ថ្ងៃស្អែក»សរេសេរដោយ«សួនសោភា»
នេះគ្រាន់តែជាមនោគមន៍របស់ខ្ញុំតែប៉ុននោះតែវាមិនមែនជារឿងពិតរបស់ខ្ញុំទេ។
វាឆ្លុះបញ្ចាំងពីសង្គមបច្ចុប្បន្នយើងនេះ។
* ថ្ងៃនេះថ្ងៃស្អែកថ្ងៃបងបែកចិត្តថ្ងៃដែលប្រុសផិតរៀបការគូរថ្មី
ថ្ងៃស្អែកជាថ្ងៃដែលប្រុសពិសីបញ្ឈឺរូបស្រីអោយក្ស័យជីវី។
*ហេតុអ្វីថ្ងៃមុនបងប្រាប់ថាស្មគ្រ័ស្នេហ៍តែអូនម្នាក់គ្មានទេចិត្តពីរ
តែថ្ងៃស្អែកម្តេចចិត្តប្រុសឆវីលះបង់ចោលទីដែលធ្លាប់សន្យា។
*តើមានរឿងអ្វីទៅប្រុសពិសីដាច់ចិត្តមានថ្មីចោលរូបជីវ៉ា
រឺក៏រួបអូនលែងសមរៀមរ៉ាទើបស្រស់កន្និដ្ឋាប្រែចិត្តឈប់ស្នេហ៍។
*រឺក៏ពីមុនស្នេហ៍គ្រាន់ជាល្បិចខ្យល់បក់ពីលិចអោយចិត្តបងប្រែ
បងប្រាប់ថានេះដោយសារម៉ែអោយបងឈប់ស្នេហ៍ស្រស់នួនល្អង។
*ចិត្តបងចង់គេងតែបែរថាម៉ែអោយបងឈប់ស្នេហ៍ស្រស់នួនល្អង
តែតាមអូនគិតនេះជាបំនងរបស់ប្រុសបងមកជាយូរហើយ។
*ណ្ហើយចុះអូនស៊ូគ្រាំគ្រាក្នុងចិត្តជូនពរវរមិត្រអោយឆ្លងដល់ត្រើយ
កុំអោយក្បត់គេដូចក្បត់ត្រាណត្រើយក្បត់អោយបានហើយរក្សាគេចុះ៕
នេះគ្រាន់តែជាមនោគមន៍របស់ខ្ញុំតែប៉ុននោះតែវាមិនមែនជារឿងពិតរបស់ខ្ញុំទេ។
វាឆ្លុះបញ្ចាំងពីសង្គមបច្ចុប្បន្នយើងនេះ។
* ថ្ងៃនេះថ្ងៃស្អែកថ្ងៃបងបែកចិត្តថ្ងៃដែលប្រុសផិតរៀបការគូរថ្មី
ថ្ងៃស្អែកជាថ្ងៃដែលប្រុសពិសីបញ្ឈឺរូបស្រីអោយក្ស័យជីវី។
*ហេតុអ្វីថ្ងៃមុនបងប្រាប់ថាស្មគ្រ័ស្នេហ៍តែអូនម្នាក់គ្មានទេចិត្តពីរ
តែថ្ងៃស្អែកម្តេចចិត្តប្រុសឆវីលះបង់ចោលទីដែលធ្លាប់សន្យា។
*តើមានរឿងអ្វីទៅប្រុសពិសីដាច់ចិត្តមានថ្មីចោលរូបជីវ៉ា
រឺក៏រួបអូនលែងសមរៀមរ៉ាទើបស្រស់កន្និដ្ឋាប្រែចិត្តឈប់ស្នេហ៍។
*រឺក៏ពីមុនស្នេហ៍គ្រាន់ជាល្បិចខ្យល់បក់ពីលិចអោយចិត្តបងប្រែ
បងប្រាប់ថានេះដោយសារម៉ែអោយបងឈប់ស្នេហ៍ស្រស់នួនល្អង។
*ចិត្តបងចង់គេងតែបែរថាម៉ែអោយបងឈប់ស្នេហ៍ស្រស់នួនល្អង
តែតាមអូនគិតនេះជាបំនងរបស់ប្រុសបងមកជាយូរហើយ។
*ណ្ហើយចុះអូនស៊ូគ្រាំគ្រាក្នុងចិត្តជូនពរវរមិត្រអោយឆ្លងដល់ត្រើយ
កុំអោយក្បត់គេដូចក្បត់ត្រាណត្រើយក្បត់អោយបានហើយរក្សាគេចុះ៕
Friday, May 30, 2008
កំនាព្យ
*ធម្មជាតិព្រឹក្សព្រៃដីរតនគិរីខ្ញុំពា្រត់ចាកទីនិរាសឆ្ងាយហើយ
ព្រាត់ទាំងញាតិផៅធ្លាប់ស្តីឆ្លងឆ្លើយនាពេលរំហើយសប្បាយក្រៃលែង។
*ឥឡូវរសាត់មកដល់ភ្នំពេញចិត្តខ្ញុំទោម្នេញនឹកស្រុកខ្លួនឯង
ធ្លាប់តែសារសព្ទ័សន្ទនាប្រលែងឥតមានខ្នោះខ្នែងច្រលាស់លើបង។
*ពេលទៅសាលានឹកដល់មិត្តភក្តិនឹកគ្មានសល់ម្នាក់លោកអ្នកគ្រូផង
នឹកណាស់!នឹកណាស់!នឹកគ្រាផ្តោះផ្តងសន្តនាសាសងបង្កើនមិត្តភាព។
*នឹកវិទ្យាល័យសម្តេចឪផងមានតែបីខ្នងយ៉ាងសោភាទៀត
នឹកដល់ទីធ្លាដ៏សែនចង្អៀតយើងលេងប្រជ្រៀតគ្នាឥតថាអី។
*ព្រោះតែអនាគតខ្ញុំស៊ូឃ្លាតឆ្ងាយអស់ទាំងញាតិមិនថាប្រុសស្រី
ឃ្លាតទាំងអស់ឃ្លាតទាំងសំដីឃ្លាតទាំងអ្វីៗដែលខ្ញុំធ្លាប់មាន។
*តែណ្ហើយស៊ូទ្រាំកាត់ចិត្តរលឹកកាត់ទាំងចិត្តនឹកមានទាំងប៉ុន្មាន
ដើម្បីការរៀនរបស់ខ្ញុំបានដល់ទីសុខសាន្តដែលខ្ញុំបានប៉ង។
*នេះជាបំនងធំរបស់ខ្ញុំស៊ូទ្រាំទូលភ្នំក៏ខ្ញុំហ៊ានឆ្លង
ដើម្បីសំរេចបាននូវបំនងដែលខ្ញុំបានប៉ងមកជាយូរហើយ៕
ព្រាត់ទាំងញាតិផៅធ្លាប់ស្តីឆ្លងឆ្លើយនាពេលរំហើយសប្បាយក្រៃលែង។
*ឥឡូវរសាត់មកដល់ភ្នំពេញចិត្តខ្ញុំទោម្នេញនឹកស្រុកខ្លួនឯង
ធ្លាប់តែសារសព្ទ័សន្ទនាប្រលែងឥតមានខ្នោះខ្នែងច្រលាស់លើបង។
*ពេលទៅសាលានឹកដល់មិត្តភក្តិនឹកគ្មានសល់ម្នាក់លោកអ្នកគ្រូផង
នឹកណាស់!នឹកណាស់!នឹកគ្រាផ្តោះផ្តងសន្តនាសាសងបង្កើនមិត្តភាព។
*នឹកវិទ្យាល័យសម្តេចឪផងមានតែបីខ្នងយ៉ាងសោភាទៀត
នឹកដល់ទីធ្លាដ៏សែនចង្អៀតយើងលេងប្រជ្រៀតគ្នាឥតថាអី។
*ព្រោះតែអនាគតខ្ញុំស៊ូឃ្លាតឆ្ងាយអស់ទាំងញាតិមិនថាប្រុសស្រី
ឃ្លាតទាំងអស់ឃ្លាតទាំងសំដីឃ្លាតទាំងអ្វីៗដែលខ្ញុំធ្លាប់មាន។
*តែណ្ហើយស៊ូទ្រាំកាត់ចិត្តរលឹកកាត់ទាំងចិត្តនឹកមានទាំងប៉ុន្មាន
ដើម្បីការរៀនរបស់ខ្ញុំបានដល់ទីសុខសាន្តដែលខ្ញុំបានប៉ង។
*នេះជាបំនងធំរបស់ខ្ញុំស៊ូទ្រាំទូលភ្នំក៏ខ្ញុំហ៊ានឆ្លង
ដើម្បីសំរេចបាននូវបំនងដែលខ្ញុំបានប៉ងមកជាយូរហើយ៕
Thursday, May 29, 2008
កំនាព្យ
គុណសម្បត្តិនិងគុណវិបត្តិរបស់ស្រីខ្មែរ(សរសេរដោយ៖សួនសោភា)
១ស្រីខ្មែរជាស្រីមានមារយាទអស់ទាំងមិត្តញាតិតែងសរសើរ
ចរិកស្រីខ្មែរគ្មានសាសន៍ស្មើល្អទាំងដំនើរទាំងចរិយា។
២ស្រីខ្មែរជាស្រីល្អប្រពៃតែងមានវិន័យអាកប្បកិរិយា
ល្អទាំងអស់ឥតទាស់ត្រង់ណាល្អទាំងវាចាទាំងសំដី។
៣ស្រីខ្មែរមារយាទល្អថ្លាថ្លៃរៀបរិកកាយាល្អប្រពៃ
ល្អលើសគេ!លើសសាសន៍ដទៃចរិយាឥតបីឥតចន្លោះ។
៤ស្រីខ្មែរជាស្រីសំដីល្អជាគ្រឿងលំអរជាតិឥតខ្ចោះ
ល្អគ្រប់ទាំងអស់គ្មានចន្លោះមិនចេះឡេះឡោះខុសតំរា។
៥ស្រីខ្មែរសំដីសែនទន់ភ្លន់ចេះអោនលំទោនរៀបចរិយា
រៀបចំសំដីឥតខុសខារៀបរិកវាចារស្រដីចេះក្រែង។
៦ទៅណាមកណាស្រីខ្មែរចេះ-គិតនោះគិតនេះមុនចេញថ្លែង
មិនលេងសំដីមិនប្រលែងស្រីខ្មែរចេះក្រែងនឹងចាសៗ។
៧តែឥឡូវនេះប្រែអស់ហើយស្រីខ្មែរកន្តើយហ៊ានក្រលាស់
បែរជាមិនយល់រឹតច្រលាស់លើគេចាស់ៗថាខ្លួនល្អ។
៨តើទៅឯណាបាត់អស់ហើយ?ចរិកដើមឡើយសែនបវរ
ឥឡូវស្រីខ្មែរចិត្តដូចថ្មមាត់លឺដល់កលឺទាំងល្វែង។
៩សំដីដំដៅឥតមានក្រែងសំដីហ៊ានថ្លែងមិនគិតគេឯង
សំដីនេះហៅសំដីល្បែងសំដីឥតក្រែងប៉ះដល់ញាតិ។
១០ខុសនឹងសំដីច្បាប់នៃស្រីខុសនឹងអ្វីៗបានចារទៀត
ខុសធ្ងន់សែនធ្ងន់ទលតែញាតិជេរស្រីឥតមារយាទខុសតំរា។
១១ថាស្រីខ្មែរមិនសមជាខ្មែរលេងសើចប៉ោឡែខុសច្បាប់ចារ
ដែលផ្ទុយខុសពីក្បួនតំរាច្បាប់ស្រីនោះណាបំភ្លេចអស់៕
១ស្រីខ្មែរជាស្រីមានមារយាទអស់ទាំងមិត្តញាតិតែងសរសើរ
ចរិកស្រីខ្មែរគ្មានសាសន៍ស្មើល្អទាំងដំនើរទាំងចរិយា។
២ស្រីខ្មែរជាស្រីល្អប្រពៃតែងមានវិន័យអាកប្បកិរិយា
ល្អទាំងអស់ឥតទាស់ត្រង់ណាល្អទាំងវាចាទាំងសំដី។
៣ស្រីខ្មែរមារយាទល្អថ្លាថ្លៃរៀបរិកកាយាល្អប្រពៃ
ល្អលើសគេ!លើសសាសន៍ដទៃចរិយាឥតបីឥតចន្លោះ។
៤ស្រីខ្មែរជាស្រីសំដីល្អជាគ្រឿងលំអរជាតិឥតខ្ចោះ
ល្អគ្រប់ទាំងអស់គ្មានចន្លោះមិនចេះឡេះឡោះខុសតំរា។
៥ស្រីខ្មែរសំដីសែនទន់ភ្លន់ចេះអោនលំទោនរៀបចរិយា
រៀបចំសំដីឥតខុសខារៀបរិកវាចារស្រដីចេះក្រែង។
៦ទៅណាមកណាស្រីខ្មែរចេះ-គិតនោះគិតនេះមុនចេញថ្លែង
មិនលេងសំដីមិនប្រលែងស្រីខ្មែរចេះក្រែងនឹងចាសៗ។
៧តែឥឡូវនេះប្រែអស់ហើយស្រីខ្មែរកន្តើយហ៊ានក្រលាស់
បែរជាមិនយល់រឹតច្រលាស់លើគេចាស់ៗថាខ្លួនល្អ។
៨តើទៅឯណាបាត់អស់ហើយ?ចរិកដើមឡើយសែនបវរ
ឥឡូវស្រីខ្មែរចិត្តដូចថ្មមាត់លឺដល់កលឺទាំងល្វែង។
៩សំដីដំដៅឥតមានក្រែងសំដីហ៊ានថ្លែងមិនគិតគេឯង
សំដីនេះហៅសំដីល្បែងសំដីឥតក្រែងប៉ះដល់ញាតិ។
១០ខុសនឹងសំដីច្បាប់នៃស្រីខុសនឹងអ្វីៗបានចារទៀត
ខុសធ្ងន់សែនធ្ងន់ទលតែញាតិជេរស្រីឥតមារយាទខុសតំរា។
១១ថាស្រីខ្មែរមិនសមជាខ្មែរលេងសើចប៉ោឡែខុសច្បាប់ចារ
ដែលផ្ទុយខុសពីក្បួនតំរាច្បាប់ស្រីនោះណាបំភ្លេចអស់៕
Monday, May 19, 2008
*ព្រះរាជពិធីបុណ្យច្រត់ព្រះនង្ក័ល*
ពិធីបុណ្យច្រត់ព្រះនង្គ័លជារាជប្រវេណីម្យ៉ាងដែលព្រះមហាក្សត្រ
ខ្មែរប្រារព្ធធ្វើតាំងពីបុរាណកាលមកម្ល៉េះ។
មុនពេលច្រត់ព្រះនង្គ័ល៣ថ្ងៃគឺ ថ្ងៃ១រោច២រោច៣រោចខែពិសាខ
គេឃើញព្រាហ្មណ៍រាជ គ្រួ៥នាក់ធ្វើហោមពិធីបូជាទេវរូបនៅ
ក្នុងរោងពិធី៥អន្លើនៅទី ព្រះស្រែ(ស្រែដែលព្រះមហាក្សត្រទ្រង់
ច្រត់ព្រះ នង្គ័លជារៀងរាល់ឆ្នាំ)។លុះដល់ថ្ងៃ៤រោចខែដដែលក្បួន
ដង្ហែស្តេចមាឃនិងមេហួដែលជាតំនាងព្រះអង្គព្រមទាំងមន្ត្រីអ្នក
ច្រត់ព្រះ នង្គ័លចេញដំនើរពីព្រះរាជវាំងទៅ កាន់ព្រះស្រែ។
ស្េតចមាឃជិះគ្រែស្នែងឯមេហួជិះអង្រឹងស្នែងដែលមានអ្នក
សែង៤នាក់អ្នកបាំងក្លស់ដូចស្តេចមាឃដែរព្រមទាំងមានមន្ត្រី
ព្រះបរមរាជវាំងជាច្រើននាក់ទៀតនៅ ហែហមតាមពី ក្រោយផងដែរ។
ក្នុងពេលនោះ ដែរគេទឹមគោឧសភរាជ៣នឹមត្រៀមចាំនៅ ខាងមុខ
រោងពិធី។ពេលព្រឹកម៉ោងប្រាំពីរកន្លះគេចាប់ផ្តើមដោះគោឧសភរាជ
ចេញ ពីនឹមរួចផ្សងដោយអោយបរិភោគអាហារ៧មុខគឺគ្រាប់ស្រូវ១តុ
គ្រាប់សន្តែក១តុគ្រាប់ពោត១តុគ្រាប់ល្ង១តុស្មៅស្រស់១តុស្រា១តុ
នឹងទឹក១តុ។
បើគោឧសភរាជ ស៊ីស្មៅទំនាយទាយថានឹងកើតជំងឺគោ។
បើគោឧសភរាជផឹកស្រានោះទំនាយទាយថានឹងកើតមានមនុស្ស
ពាលចោរលួចប្លន់ជាច្រើន។បើគោឧសភរាជស៊ីអ្វីក្រៅ ពីរបស់
ទាំងពីរខាងលើនោះទំនាយទាយថាសំបូរផលដំនាំយ៉ាងច្រើននៅ
ក្នុងប្រទេសយើង។ក្រោយមកស្តេចមាឃនិងមេហួថ្វាយបង្គំទេវរូប
នៅ ក្នុងរោងមណ្ឌលទិសខាងកើតដោយមានពួកបាគូផ្លុំស័ង្ខឯព្រាហ្មណ៍រាជគ្រូប្រោះព្រំទឹកមន្តអោយពរជ័យដល់ស្តេចមាឃនិង
មេហួជាកិច្ចបញ្ចប់ពិធី។
ខ្មែរប្រារព្ធធ្វើតាំងពីបុរាណកាលមកម្ល៉េះ។
មុនពេលច្រត់ព្រះនង្គ័ល៣ថ្ងៃគឺ ថ្ងៃ១រោច២រោច៣រោចខែពិសាខ
គេឃើញព្រាហ្មណ៍រាជ គ្រួ៥នាក់ធ្វើហោមពិធីបូជាទេវរូបនៅ
ក្នុងរោងពិធី៥អន្លើនៅទី ព្រះស្រែ(ស្រែដែលព្រះមហាក្សត្រទ្រង់
ច្រត់ព្រះ នង្គ័លជារៀងរាល់ឆ្នាំ)។លុះដល់ថ្ងៃ៤រោចខែដដែលក្បួន
ដង្ហែស្តេចមាឃនិងមេហួដែលជាតំនាងព្រះអង្គព្រមទាំងមន្ត្រីអ្នក
ច្រត់ព្រះ នង្គ័លចេញដំនើរពីព្រះរាជវាំងទៅ កាន់ព្រះស្រែ។
ស្េតចមាឃជិះគ្រែស្នែងឯមេហួជិះអង្រឹងស្នែងដែលមានអ្នក
សែង៤នាក់អ្នកបាំងក្លស់ដូចស្តេចមាឃដែរព្រមទាំងមានមន្ត្រី
ព្រះបរមរាជវាំងជាច្រើននាក់ទៀតនៅ ហែហមតាមពី ក្រោយផងដែរ។
ក្នុងពេលនោះ ដែរគេទឹមគោឧសភរាជ៣នឹមត្រៀមចាំនៅ ខាងមុខ
រោងពិធី។ពេលព្រឹកម៉ោងប្រាំពីរកន្លះគេចាប់ផ្តើមដោះគោឧសភរាជ
ចេញ ពីនឹមរួចផ្សងដោយអោយបរិភោគអាហារ៧មុខគឺគ្រាប់ស្រូវ១តុ
គ្រាប់សន្តែក១តុគ្រាប់ពោត១តុគ្រាប់ល្ង១តុស្មៅស្រស់១តុស្រា១តុ
នឹងទឹក១តុ។
បើគោឧសភរាជ ស៊ីស្មៅទំនាយទាយថានឹងកើតជំងឺគោ។
បើគោឧសភរាជផឹកស្រានោះទំនាយទាយថានឹងកើតមានមនុស្ស
ពាលចោរលួចប្លន់ជាច្រើន។បើគោឧសភរាជស៊ីអ្វីក្រៅ ពីរបស់
ទាំងពីរខាងលើនោះទំនាយទាយថាសំបូរផលដំនាំយ៉ាងច្រើននៅ
ក្នុងប្រទេសយើង។ក្រោយមកស្តេចមាឃនិងមេហួថ្វាយបង្គំទេវរូប
នៅ ក្នុងរោងមណ្ឌលទិសខាងកើតដោយមានពួកបាគូផ្លុំស័ង្ខឯព្រាហ្មណ៍រាជគ្រូប្រោះព្រំទឹកមន្តអោយពរជ័យដល់ស្តេចមាឃនិង
មេហួជាកិច្ចបញ្ចប់ពិធី។
Saturday, May 17, 2008
*អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំចំពោះរបបប្រល័យពូជសាសន៍*
ប្អូនបានមានគោលបំនងមួយយ៉ាងធំក្នុងការបង្កើតវិបសាយផ្ទាល់ខ្លួនឯងនេះ។
ក្នុងការបង្កើតវិបសាយផ្ទាល់ខ្លួនប្អូនបានមានគំនិតដក់ជាប់ក្នុងចិត្តរបស់ប្អូនជាយូរមកហើយថាពេលដែលប្អូនបានបង្កើតវារួចហើយប្អូននឹងដាក់ពីអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងអក្សរសាស្ត្រខ្មែរក៏ដូចជាដាក់រឿងរ៉ាវដែលបានធ្វើអោយបងប្អូនខ្មែរទាំងអស់ខ្លោចផ្សាបំផុតដោយមិន
អាចបំភ្លេចបានក្នុងមួយជាតិនេះហើយបូករួមទាំងការឈឺចាប់របស់ប្អូនផងដែរ(មិនដែលឆ្លងកាត់ទេ)។ថ្ងៃនេះក្នុងនាមប្អូនជាកុលធីតាខ្មែរម្នាក់ដែរប្អូនសូមសរសេររៀបរាប់
ពីអារម្មណ៍របស់ប្អូនចំពោះរបបប្រល័យពូជសាសន៍ក្នុងកំឡុងឆ្នាំ១៩៧៥
ដែលជាសំរែកឈាមខ្មែរដ៏សែនឈឺចាប់ហើយឥឡូវសំរែកនោះ
កំពុងស្រែកដង្ហោយហៅ រកយុត្តិធម៌ជូនពួកគាត់។
ប្អូនបានសង្ខេបរឿងរៃមាសទួលស្លែងរួចមកហើយតែ ថ្ងៃ នេះប្អូន
សូមនិយាយចេញ នូរអារម្មណ៍របស់ប្អូនចំពោះរបបប្រល័យពូជសាសន៍
នៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាវិញម្តងដើម្បីរំងាប់ការឈឺចាប់ចេញ
ពីចិត្តខ្លះ។
តាំងពី ប្អូនបានមកនៅ ទីក្រុងភ្នំ ពេញមកប្អូនបាន
មានបំនងយ៉ាងធំមួយថាថ្ងៃណាមួយប្អូននឹងបានទៅ ទស្សនា
នៅ សារមន្ទីរគុកទួលស្លែងដើម្បីអោយបានឃើញ ផ្ទាល់នឹងភ្នែករបស់ប្អូន
នូវអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ជាពិសេសប្អូនចង់
ឃើញ លលាដ៍ក្បាលរបស់លោកអ៊ំលោកពូ ដែលបានលាចាកលោក
ហើយនិងឆ្អឹងរបស់ពួកគាត់ថែមទៀតផង។
ប្អូនមានការឈឺចាប់ណាស់នៅ ពេលដែលប្អូនបានអានសៀវភៅ
រឺមើលតាមអ៊ិនធឺណែតដែលនិយាយទាក់ទងនឹងរបបប្រល័យពូជសាសន៍។
ពេលប្អូនមើលហើយប្អូនមានអារម្មណ៍ខ្លោចផ្សាថែមទាំងអាណិត
ប្រជាពលរដ្ឋស្លូតត្រង់ដែលបានលាចាកលោកដោយសាររបប
ប្រល័យពូជសាសន៍នោះរហូតទល់ទេអង្គុយយំនៅមុខគេក៏មានដែរ។
*(ពេលខ្លះប្អូនលួចសួរខ្លួនឯងថាបើជាប្អូនវិញតើ
ប្អូនហ៊ានពលិកម្មដើម្បី ជាតិខ្លួនដែររឺ ទេ?)*
ប្អូនហ៊ានពលិកម្មដើម្បី ជាតិខ្លួនដែររឺ ទេ?)*
ប្អូនជាមនុស្សចំលែកជាងគេក្នុងចំនោមមិត្តភក្តិរៀនជាមួយប្អូន។
ពេលដែលប្អូនចាប់កាន់សៀវភៅដែលនិយាយពី របបប្រល័យពូជសាសន៍
ពេលណាគឺប្អូនអួលដើមករកតែ និយាយមិនចេញស្របពេលនោះ
ដែរទឹកភ្នែករបស់ប្អូនក៏ហូរចុះមកពុះ ជ្រែកផែនថ្ពាល់ទាំងធ្វេ
របស់ប្អូន។
*(ប្អូនសង្ឃឹមថាពួកបងៗប្រាកដជាដឹងច្បាស់ហើយ
ថាហេតុអី បានជាទឹកភ្នែកប្អូនស្រក់ពេលចាប់កាន់សៀវភៅដែល
ទាក់ទងនឹងរបបប្រល័យពូជសាសន៍។*
ជាក់ស្តែងប្អូនបានអានបន្តនូវសៀវភៅដែលទាក់ទងនឹងរបប
ប្រល័យពូជសាសន៍នៅ ព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ដែលសៀវភៅនោះ មានចំនងជើង
ថា " ស្វែងរកការពិត" ។ប្អូនអានសៀវភៅនោះមិនទាន់ចប់នៅ ឡើយ
ទេព្រោះ សៀវភៅនោះវែងពេក។ប្អូនអានមិនទាន់ចង់ទេតែប្អូន
បានដឹងនូវអត្តន័យខ្លឹមសាររបស់សៀវភៅនោះ
ចង់និយាយពី អ្វី ។
*ប្អូនចង់ដឹងថាតើពួកបងៗមានមានៈសិការស្នេហាជាតិហើយ
ហ៊ានលះបង់ដើម្បីជាតិដូចលោកអ៊ំលោកពូកាលជំនាន់របប
ប្រល័យពូជសាសន៍ដែររឺ ទេ?*
*តើបងៗឈឺចាប់ទេចំពោះរបបប្រល័យពូជសាសន៍?(សូមកុំឆ្លើយថា
មិនដឹងទេព្រោះមិនធ្លាប់ឆ្លងកាត់។បើបងឆ្លើយដូច្នេះមែនមាន
ន័យថាបងៗមិនមែនជាខ្មែរទេ។*
ជាការពិតណាស់!តាមប្អូនគិតយុវជនយុវតីសម័យឥឡូវភាគច្រើន
មិនមាននរណាហ៊ានដើម្បីជាតិទេ(សូម្បីអក្សរសាស្ត្រខ្លួនឯងក៏សឹងតែលែងមាន
នៅ ក្នុងខួរក្បាលរបស់ពួកគាត់ហើយ)ពោលគឺ គិតតែ ពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់
ខ្លួន។
ប៉ុន្តែ ប្អូនក៏សូមសរសើរដល់ពួកបងៗខ្លះៗដែលមានចិត្ត
ស្រលាញ់អក្សរសាស្ត្រខ្លួន។ក្រោយពី ប្អូនបានដាក់ចំនួនសួរទៅ ពួក
បងៗដែលបានចូលមកដល់ប្លក់របស់ប្អូនហើយប្អូនសូមសំនូមពរ
ដល់កុលបុត្រកុលធីតាកម្ពុជាទាំងអស់មិនថានៅ ក្នុងស្រុកក្តី នៅ
ក្រៅប្រទេសក្តីសូមកុំបំភ្លេចអ្វីដែលជារបស់ជាតិសាសន៍ខ្លួនហើយ
កុំស្រវាយកតែរបស់គេពេកហើយកុំបោះបង់ប្រពៃ ណីទំនៀមទំលាប់
ដ៏ល្អផូរផង់របស់ខ្លួនចោលទៅ ស្រវាយករបស់គេមកដាក់ក្នុងខ្លួន
វិញ។
ប្អូនសូមនិយាយថាទោះ បីប្អូនមិនធ្លាប់ឆ្លងកាត់របបប្រល័យពូជសាសន៍
នោះក៏ដោយក៏ប្អូនឈឺ ចាប់បំផុតព្រោះ ប្អូនជាខ្មែរជាកុលធីតាកម្ពុជា។ប្អូន
សង្ឃឹមថាអ្នកដែលមានមានៈសិការចំពោះជាតិគឺ នៅតែមានលំនឹងដដែលទោះបីជាមានខ្យល់ព្យុះភ្លៀងបោកបក់ខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ។
Tuesday, May 6, 2008
ចំរៀងនៃរឿងរៃមាសទួលស្លែង*
The title of this song is រៃមាសទួលស្លែង។
*រៃមាសទួលស្លែងសូមថ្លែងរឿងពីតរឿងស្នេហ៍ថ្លៃថ្លើមជីវិតប្រឌិតជាជ្រោះទឹកភ្នែកកាលយើងរៀបការសាលាទួលស្លែងល្អឯកឥឡូវប្រែឡជាបាក់បែកខណ្ឌ័ចែកជាគុកអ្នកទោស។
*អូនជារៃមាសនិរាស្តទ្រូងបងនៅឆ្នាំ៧៥កន្លងបេះដូងយំស្តាយស្រណោះធ្លាប់ច្រៀងបំពេរមាសមេក្រោមដើមក្រកោះអនុសាររលាយអស់បងនិងអូនប្រុសឃ្លាតទៅស្រុកគេ។
*ទោះព្រាត់កល្យាណវិញ្ញាណអូននៅរង់ចាំបង្គងទូលស្លែងគុកកម្មចាំបងផ្សងបណ្តាំស្នេហ៍ក្រឈាមក្រៀមចិត្តឧក្រិដ្ឋជីវិតឥតល្ហែសែនស្តាយទួលស្លែងម្ចាស់ស្នេហ៍នៅសល់តែទឹកភ្នែកឈាម។
*ពេលព្រាត់ជាមនុស្សជួបគ្នាជាខ្មោចស្នេហ៍កម្មចាំខែរនោចដូចទោចព្រាត់ព្រៃរនាមរៃមាសផ្លាស់បទប្រវត្តិស្នេហាចុកឈាមជាមេរៀននៃសង្រ្គាមនៅតែស្នាមវិប្បដិសារី។
The more song that is title បណ្តាំរៃមាស
*បណ្តាំរៃមាសដាស់ប្រលឹងខ្មែរទាំងក្រុងនិងស្រែត្រូវតែចងចាំ
ត្រូវរួមសាមគ្គីកុំបីប្រេះស្រាំទើបខ្មែររឹងមាំថ្កុំថ្កើងទៅបាន។
*បើខ្មែរបាក់បែកព្រោះអំនាចទ្រព្យមុខជាត្រឡ្រប់រងទុក្ខមិនខានដូចកាលប៉ុលពតរបបសាមាន្យខ្មែរជិត២លាន
ស្លាប់សែនខ្លោចផ្សា។
*ប៉ុលពតត្រូវស្តេចយមរាជកាត់ទោសសារភាពកំហុសចំពោះខេមរានៅសល់ឃាតករមិនទាន់មរណាត្រូវតុលាការ ត្រៀមហៅកាត់ក្តី។
*បើខ្មែរកាត់ទោសកំហុសពួកក្បត់ត្រូវធ្វើហ្មត់ចត់តាមបែបច្បាប់ថ្មីដែលអន្តរជាតិរួមហត្តលេខីធ្វើជាសាក្សីនៃប្រវត្តិខ្មែរ។
*កុំធ្វើផ្សែផ្សំបន្លំបន្តិចអោយតែរួចកិច្ចថាបានធ្វើដែរត្រូវតែរកមេរៀនសំរាប់អោយខ្មែរជៀសវាងកែរប្រែរេទៅថ្ងៃក្រោយ។
*បើគ្រាន់តែកាត់ទោសរឿងបុគ្គលមុខជានៅសល់ចំនុចទន់ខ្សោយជាបទពីសោធន៍អោយខ្មែរជំនាន់ក្រោយ
កុំបីបណ្តោយធ្លោយដូចមុនទៀត។
*អ្នកណាក៏ដោយដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធធ្វើទុកអាសន្នកើតវាលពិឃាតប្រមូលអោយអស់កុំអោយសល់ទៀត
ក្រុមពួកត្រីងៀតជាស្នៀតអប្រិយ៍។
*ដើម្បីអោយព្រលឹងអ្នកដែលស្លាប់បានសុខស្ងៀមស្ងាត់ទៅចាប់ជាតិថ្មីបើតុលាការជាល្ខោនអាយ៉ៃមុខជាគ្មានន័យសំរាប់ខ្មែរឡើយ។
Writing by: A Famus Poet. His name is Bun Cheun Kong at Thialand.
Prepared by Mrs. Souphea Suon at Phnom Penh.
*រៃមាសទួលស្លែងសូមថ្លែងរឿងពីតរឿងស្នេហ៍ថ្លៃថ្លើមជីវិតប្រឌិតជាជ្រោះទឹកភ្នែកកាលយើងរៀបការសាលាទួលស្លែងល្អឯកឥឡូវប្រែឡជាបាក់បែកខណ្ឌ័ចែកជាគុកអ្នកទោស។
*អូនជារៃមាសនិរាស្តទ្រូងបងនៅឆ្នាំ៧៥កន្លងបេះដូងយំស្តាយស្រណោះធ្លាប់ច្រៀងបំពេរមាសមេក្រោមដើមក្រកោះអនុសាររលាយអស់បងនិងអូនប្រុសឃ្លាតទៅស្រុកគេ។
*ទោះព្រាត់កល្យាណវិញ្ញាណអូននៅរង់ចាំបង្គងទូលស្លែងគុកកម្មចាំបងផ្សងបណ្តាំស្នេហ៍ក្រឈាមក្រៀមចិត្តឧក្រិដ្ឋជីវិតឥតល្ហែសែនស្តាយទួលស្លែងម្ចាស់ស្នេហ៍នៅសល់តែទឹកភ្នែកឈាម។
*ពេលព្រាត់ជាមនុស្សជួបគ្នាជាខ្មោចស្នេហ៍កម្មចាំខែរនោចដូចទោចព្រាត់ព្រៃរនាមរៃមាសផ្លាស់បទប្រវត្តិស្នេហាចុកឈាមជាមេរៀននៃសង្រ្គាមនៅតែស្នាមវិប្បដិសារី។
The more song that is title បណ្តាំរៃមាស
*បណ្តាំរៃមាសដាស់ប្រលឹងខ្មែរទាំងក្រុងនិងស្រែត្រូវតែចងចាំ
ត្រូវរួមសាមគ្គីកុំបីប្រេះស្រាំទើបខ្មែររឹងមាំថ្កុំថ្កើងទៅបាន។
*បើខ្មែរបាក់បែកព្រោះអំនាចទ្រព្យមុខជាត្រឡ្រប់រងទុក្ខមិនខានដូចកាលប៉ុលពតរបបសាមាន្យខ្មែរជិត២លាន
ស្លាប់សែនខ្លោចផ្សា។
*ប៉ុលពតត្រូវស្តេចយមរាជកាត់ទោសសារភាពកំហុសចំពោះខេមរានៅសល់ឃាតករមិនទាន់មរណាត្រូវតុលាការ ត្រៀមហៅកាត់ក្តី។
*បើខ្មែរកាត់ទោសកំហុសពួកក្បត់ត្រូវធ្វើហ្មត់ចត់តាមបែបច្បាប់ថ្មីដែលអន្តរជាតិរួមហត្តលេខីធ្វើជាសាក្សីនៃប្រវត្តិខ្មែរ។
*កុំធ្វើផ្សែផ្សំបន្លំបន្តិចអោយតែរួចកិច្ចថាបានធ្វើដែរត្រូវតែរកមេរៀនសំរាប់អោយខ្មែរជៀសវាងកែរប្រែរេទៅថ្ងៃក្រោយ។
*បើគ្រាន់តែកាត់ទោសរឿងបុគ្គលមុខជានៅសល់ចំនុចទន់ខ្សោយជាបទពីសោធន៍អោយខ្មែរជំនាន់ក្រោយ
កុំបីបណ្តោយធ្លោយដូចមុនទៀត។
*អ្នកណាក៏ដោយដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធធ្វើទុកអាសន្នកើតវាលពិឃាតប្រមូលអោយអស់កុំអោយសល់ទៀត
ក្រុមពួកត្រីងៀតជាស្នៀតអប្រិយ៍។
*ដើម្បីអោយព្រលឹងអ្នកដែលស្លាប់បានសុខស្ងៀមស្ងាត់ទៅចាប់ជាតិថ្មីបើតុលាការជាល្ខោនអាយ៉ៃមុខជាគ្មានន័យសំរាប់ខ្មែរឡើយ។
Writing by: A Famus Poet. His name is Bun Cheun Kong at Thialand.
Prepared by Mrs. Souphea Suon at Phnom Penh.
សង្ខេបរឿងរៃមាសទួលស្លែង*
សង្ខេបរឿងរៃមាសទូលស្លែងឡើងវិញក្រោយពីខ្ញុំបានអានរឿងនេះចប់ក្នុងរយៈពេលជា៣ម៉ោង។
កាលនោះមានស្រីមា្នក់មានសំលេងពិរោះដាច់គេនៅក្នុងសាលារបស់នាងហើយនាងមានរូបសម្បត្តិសា្អតដាច់គេនៅក្នុងថ្នាក់។
នាងរៀននៅសាលាទួលស្លែងដោយហេតុតែនាងច្រៀងពិរោះហើយនាងបានរៀបការជាមួយមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលឪពុករបស់គាត់មានបច្ចេកទេសខាងថតStudioដូច្នោះគាត់បានជ្រមជ្រែងអោយកូនប្រុសរបស់គាត់ធ្វើជាអ្នកថតសំលេង។
ក្រោយពីរៀបការរួចនាងពេជ្រចិន្តាត្រូវបានស្វាមីរបស់នាងរកអ្នកនិពន្ធម្នាក់អោយនិពន្ធបទរៃមាសទួលស្លែងអោយនាងច្រៀង។
តាំងពីពេលនាងបានច្រៀងបទរៃមាសទូលស្លែងនោះហើយនាងបានល្បីឈ្មោះថែមទៀត។តាំងពីពេលដែលនាងច្រៀងបទរៃមាសទួលស្លែងនោះចប់គេព្រមទាំងប្តីរបស់នាងបានដាក់រហ័សនាមអោយនាងថា" រៃមាសទួលស្លែង "។ជាអកុសលដល់ឆ្នាំ១៩៧៥មានការវាយលុកនៃពួកប៉ុលពតដែលធ្វើអោយប្រជាជានគ្រប់គ្នាមានការភ័យខ្លាចគ្រប់ពេលវេលា។ក្នុងនោះមានមនុស្សជាច្រើនបានរត់គេចខ្លួន។ក្នុងពេលប្រជាជនស្ថិតនៅក្នុងភាពភ័យខ្លាចស្រាប់មានលេចលឺដំនឹងជ្រើសរើសអ្នក
ដែលមានបច្ចេកទេសខាងStudioនិងអ្នកដែលមានសំលេងពិរោះដើម្បីត្រឡប់ចូលក្រុងភ្នំពេញវិញ។នៅទីបំផុតនាងពេជ្រចិន្តា
បានបែកពីប្តីរបស់នាងតាំងពីពេលដែលនាងបានចុះឈ្មោះចូលក្នុងអង្គការនោះមក។
នៅក្នុងរំដោះ៧មករា១៩៧៥ប្តីរបស់នាងរៃមាសទួលស្លែងបានទៅរស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិចជាមួយកូនប្រុសម្នាក់ដែលមានអាយុ៣ឆ្នាំហើយគាត់បានស្វះស្វែងរកនាងរៃមាសទូលស្លែងរហូតតែពុំដែលលឹដំនឹងនាងសោះ។
ថ្ងៃមួយគាត់បានវិលមកប្រទេសកម្ពុជាវិញដើម្បីចូលរួមពិធីរៀបមង្គលការរបស់មិត្តខ្លួនហើយក៏
ឆ្លៀតឳកាសស្វែងរកអ្នកដែលមានសំលេងទឹកដមដូចនាងរៃមាសទូលស្លែង
ដើម្បីថតយកសំលេងត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិចវិញ។ក្រោយពីបានចូលរួមមង្គលការរបស់មិត្តខ្លួនហើយក៏ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់ដែលត្រូវជាប្អូនមិត្តរបស់ខ្លួនប្រាប់ថាមាននារីមា្នក់សំលេងពិរោះ
មិនចាញ់អ្នកចំរៀងដែលបានច្រៀងពីមុននោះទេ។
សំណាងបានអោយប្អូនប្រុសរបស់មិត្តខ្លួនជូនខ្លួនទៅដើម្បីទំនាក់ទំនងថតយកសំលេងយកទៅUSA។
យប់នេះនៅម៉ោងប្រហែល១០បុរសដែលត្រូវជាប្អុនមិត្តខ្លួនបានជូនខ្លួនទៅប៉ុន្តែគ្រាន់តែបានឃើញអ្នកចំរៀងនោះភ្លាមស្រាប់តែសំណាង
មានអារម្មណ៍ថាហាក់ដូចជាបានឃើញប្រពន្ធរបស់ខ្លួនអញ្ជឹង
ភ្លាមនោះសំលេងស្នូរទះដៃក៏ចាប់ផ្តើមបន្លឺឡើងយ៉ាងខ្ខាំងធ្វើអោយសំណាងភ្ញាក់
ឡើងដូចគេកន្រ្ទាក់ភា្លមនោះអ្នកចំរៀងស្រីនោះក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
សំណាងនិងប្អូនប្រុសមិត្តរបស់ខ្លួនក៏បានចូលជួបថៅកែហាងដើម្បីសាកសួរអំពីការទំនាក់ទំនងរបស់
អ្នកចំរៀងរបស់ថៅកែហាងនោះ។ក្រោយពីបាននិយាយត្រូវរ៉ូវគ្នាហើយថៅកែហាងក៏បានទូរសព្ទ័ទៅអ្នកចំរៀងរបស់គាត់អំពីរឿងនេះ។
ពេលនោះនាងបាននិយាយប្រាប់ថៅកែហាងនោះថាអោយអ្នកទាំងពីរមកជួប
នាងនៅម្តុំផ្លូវចូលគុកទូលស្លែងនៅម៉ោង១២អធ្រាត្យនាងនៅរង់ចាំ។
ក្រោយពីបានស្តាប់ប្រសាសន៍របស់ថៅកែហាងចប់សព្វគ្រប់លោកសំណាងក៏បានចាកចេញ
ទៅជាមួយនឹងប្អូនប្រុសនិងអ្នករត់ម៉ូតូមា្នក់ដែលតែងតែឌុបនាងទៅវិញទៅមក។នៅពេលដែលទៅទីនោះហើយពួកគេបានបញ្ឈប់ឡានរួចនាំគ្នាចុះពីឡានហើយរកមើលរហូតដល់ផ្លូវទលដែលនៅជិតគុកទួលស្លែងនោះលឺតែសូរសំលេងយ៉ាងខ្លាំងដែលគួរអោយភ័យខ្លាច។
ពួកគេរកមើលមិនឃើញនារីនោះសោះហើយពូកគេបានសំរេចចិត្តឡើងឡានតែនៅពេលឡានរៀប
នឹងបញ្ជេះស្រាប់តអ្នករត់ម៉ូតូឌុបបានឃើញ
នារីស្លៀកសម្នាក់ឈរនៅក្បែររបងគុកទូលស្លែង។រួចនិយាយខ្ញុំបានឃើញស្រីស្លៀកសម្នាក់ឈរកៀនរបងពេលនោះសំនាងបានមើលដែរប៉ុន្តែឃើញតែស្លឹកចេកដែលធ្លាក់សំយ៉ុងចុះមកក្រោយកៀករបងគុកទូលស្លែងតែប៉ុណ្ណោះបន្នាប់មកពួកគេក៏បានបញ្ជេះឡានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
លុះស្អែកឡើងពួកគេបានណាត់សូមជួបនាងម្តងទៀតដោយបានជួបគ្នានៅភោជនីយដ្ឋានមាត់ទន្លេក្រោយពេលដែលនាងបានបញ្ឈប់ការច្រៀងរបស់នាងរួចនាងបានជិះឡានទៅជាមួយថៅកែហាងតាមក្រោយ។នៅពេលដែលទៅដល់កន្លែងដែលណាត់ជួបហើយនាងបានសំនេះសំនាលពីរឿងប្រពន្ធរបស់សំនាងបន្តិចរួចក៏នាំគ្នាហៅម្ហូបមក។ស្របពេលនោះដែលថៅកែកបានហៅស្រីបំរើមា្នក់ដើម្បីហៅអោយយកកែវមក។ពេលដែលនាងមកដល់តុស្រាប់នាងនិយាយថាហេតុអ្វីលោកត្រូវការកែវបួនបើគ្នានលោកមានតែបីនាក់ហ្នឹង។ពេលនោះនាងពេជ្រចិន្តាបានងើបមុខឡើងពីតុ។ក្រោយពេលស្រីបំរើបានឃើញនាងក៏ភ័យខ្លាចរត់ចេញពីតុនាងពេជ្រចិន្តាយ៉ាងរហ័សដោយមិន
បានមើលក៏បានប៉ះនឹងតុមួយទៀតដែលនៅក្បែរនោះ។អ្នកអង្គុយនៅតុនោះគឺជាព្រលឹងខ្មោចដែលតាមចាប់យកប្រលឹងខ្មោចណាដែលចេញមកក្រៅ។
ក្រោយពេលដែលខ្មោចនាងពេជ្រចិន្តាបានឃើញប្រលឹងនោះភ្លាមនាងបានបើកឡាន
ចេញក្រៅដោយប្រាប់គេថានាងឈឺក្បាលសុំដើរលេងបន្តិច។
បន្ទាប់ពីនាងបើកឡានចេញទៅស្រាបប្រលឹងខ្មោចនោះបានផុសចេញពីមុខនាងរួចនិយាយទៅ
កាន់នាងនិងយកប្រលឹងនាងទៅចាប់ជាតិជាថ្មីតែដោយការអង្វរករគួរអោយខ្លោចចិត្តរបស់នាងពេជ្រចិន្តាពេកព្រលឹងខ្លោចនោះក៏ព្រមទុករយៈអោយបីថ្ងៃទៀតដើម្បីសំរេចបំណងរបស់នាងនិងបណ្តាំរបស់ប្រជាជនដែលបានស្លាប់ហើយនោះ។
ស្របពេលដែលនាងកំពុងនិយាយជាមួយនឹងប្រលឹងខ្មោចនោះស្រាប់តែមានប៉ូលីលបីនាក់នឹង
មនុស្សរាប់រយនាក់ដែលធ្វើដំនើរនៅលើថ្នល់បាននាំគ្នាឈប់មើលឡានរបស់នាងដែលកំពុងបើក
នោះព្រោះឡានរបស់
នាងគ្មានមនុស្សបើកទេប៉ុន្តែអ្វីដែលគួរអោយភ្ញាក់ផ្អើលនោះគឺពេលដែលប៉ូលីសដើរទៅឡាននាង
ស្រាប់តែឃើញគ្រោងឆ្អឹងកំពុងកាច់ចង្កូតឡាន។
ព្រឹត្តិការណ៍នេះបានភ្ញាក់ផ្អើលពេញទីក្រុងភ្នំពេញ។
នាងបានបើកឡានត្រឡប់ទៅវិញដោយបន្តការសន្ទនាគ្នាទៀត។
ស្រាប់មានបុរសម្នាក់ដែលជាមិត្តរបស់ថៅកែមកដល់ព្រមគ្នាហើយនិយាយគ្នាបានឃើញឡាន
មួយដូចឡានរបស់ឯងអញ្ជឹងប៉ុន្តែទៅមុខដោយ
គ្មានមនុស្សបើក។
ពេលនោះនាងពេជ្រចិន្តាបានសំលឹងមុខបុរសដែលជាមិត្តថៅកែរបស់នាងដោយក្រសែភ្នែកយ៉ាងមុតស្រួល។
ពួកគេបាននិយាយគ្នាបន្តទៀតចំពោះរឿងដែលសំនាងចងបានសំលេងនាងយកទៅUSA។ក្រោយពេលបាននិយាយគ្នាសព្វគ្រប់ហើយពួកគេបានត្រឡប់ទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួន។
ក្នុងយប់ហ្នឹងក្រោយពីសំនាងទៅដល់ផ្ទះហើយស្រាប់តែថៅកែcallប្រាប់សំនាងថានាងជាខ្មោចតឺសំនាងមិនទាន់ជឿរថៅកែនោះទេខា្លចក្រែថៅកែនោះប្រើល្បិចមិនចង់អោយខ្លួនថតសំលងនាងរៃមាសយកទៅUSA។ពេលដែលសំនាងដាក់ទូរសព្ទ័ចុះស្រាប់តែនាងរៃមាសបានទូរសព្ទ័មកសំនាងហើយនិយាយអោយ
សំនាងមកជួបនាងនៅម្តុំគុកទួលស្លែងនូវយប់នេះ។សំនាងបានយល់ព្រមទាំងចិត្តអល់អែកតែដោយហេតុតែខ្លួនចង់
ដឹងក៏ប្រថុយទៅជួបនាងតាមកិសន្យា។
ពេលសំនាងទៅដល់ស្រាប់លេចរួបរៃមាសទួលស្លែងស្លៀកស។
ទើបគេដឹងថានាងពិតជាប្រពន្ធរបស់ខ្លួនដែលបានស្លាប់ទៅកាលពី២៥ឆ្នាំកន្លងផុត។
ក្រោយដែលបាននិយាយរួចហើយសំនាងក៏បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
លុះស្អែកឡើងសំនាងបានជុលStudioមកស្របពេលនោះនាងក៏មកដល់ដែល។ដោយសារតែមានអ្នកកាសែតមកថតច្រើនពេកនាងបានត្រឡប់ទៅជាមួយកូនកាសែតរបស់សំនាង
ហើយសន្យានឹងយកមកវិញអោយទាន់ពេលដែលបងសំនាង
ត្រឡប់ទៅវីញ។
ដល់ពេលវេលាដែលសំនាងត្រូវចាកចេញពីសុ្រកកំនើតទៅUSAវិញរៀបនឹងឡើងជណ្តើរស្រាប់តែឃើញនាងមកដល់ដែល។នាងបានហុចកាសែតដែលនាងបានថតអោយទៅប្តីរបស់នាងហើយនិយាយសំលេងរបស់អូនក្លាយជាអមតះបានលុះត្រាតែយកកាសែត
ដែលអូនបានថតសំលេងនេះយកទៅអន្ទង់វែងព្រំដែនកម្ពុជានិងថៃហើយដាក់លើ
កន្លែងដែលគេដុត(ប៉ុលពត)នោះសំលេងអូននឹងនៅជាអមតៈ។ពេលនិយាយគ្នាចប់ហើយសំនាងក៏បានឡើងយន្តហោះចាកចេញពីស្រុកខ្មែរកប់
ក្នុងអាកាសបន្ទាប់ពីបានចាកចេញពីប្រទេសកម្ពុជាសំនាងបានស្តាប់កាសែតដែលថតសំលេងរបស់នាងរៃមាសទួលដស្លែង។
គាត់បានទៅជួបនឹងលោកគង់ប៉ុនឈឿនដែលនៅឯក្រុងបាងកករួចបាននាំគ្នាទៅកន្លែងដែលគេដុតពប៉ុលពត។
ចាប់ពីពេលនោះមកសំលេងរបស់នាងរៃមាសទួលស្លែង(ពេជ្រចិន្តា)បានស្ថិតនៅជាអមតៈតរៀងទៅ៕
រឿងនេះនិពន្ធដោយលោកគង់ប៊ុនឈឿននៅបាងកក។តែសង្ខេបដោយសួនសោភារៀនថ្នាក់ទី៩(០1)ុដែលបានអានចប់ក្នុងរយៈពេល៣ម៉ោង។បើមានខុសត្រង់ណាសូមត្រាប្រណីទោះតិចច្រើនក្តីសូមលោកខន្តីអភ័យទោសផង។
.
កាលនោះមានស្រីមា្នក់មានសំលេងពិរោះដាច់គេនៅក្នុងសាលារបស់នាងហើយនាងមានរូបសម្បត្តិសា្អតដាច់គេនៅក្នុងថ្នាក់។
នាងរៀននៅសាលាទួលស្លែងដោយហេតុតែនាងច្រៀងពិរោះហើយនាងបានរៀបការជាមួយមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលឪពុករបស់គាត់មានបច្ចេកទេសខាងថតStudioដូច្នោះគាត់បានជ្រមជ្រែងអោយកូនប្រុសរបស់គាត់ធ្វើជាអ្នកថតសំលេង។
ក្រោយពីរៀបការរួចនាងពេជ្រចិន្តាត្រូវបានស្វាមីរបស់នាងរកអ្នកនិពន្ធម្នាក់អោយនិពន្ធបទរៃមាសទួលស្លែងអោយនាងច្រៀង។
តាំងពីពេលនាងបានច្រៀងបទរៃមាសទូលស្លែងនោះហើយនាងបានល្បីឈ្មោះថែមទៀត។តាំងពីពេលដែលនាងច្រៀងបទរៃមាសទួលស្លែងនោះចប់គេព្រមទាំងប្តីរបស់នាងបានដាក់រហ័សនាមអោយនាងថា" រៃមាសទួលស្លែង "។ជាអកុសលដល់ឆ្នាំ១៩៧៥មានការវាយលុកនៃពួកប៉ុលពតដែលធ្វើអោយប្រជាជានគ្រប់គ្នាមានការភ័យខ្លាចគ្រប់ពេលវេលា។ក្នុងនោះមានមនុស្សជាច្រើនបានរត់គេចខ្លួន។ក្នុងពេលប្រជាជនស្ថិតនៅក្នុងភាពភ័យខ្លាចស្រាប់មានលេចលឺដំនឹងជ្រើសរើសអ្នក
ដែលមានបច្ចេកទេសខាងStudioនិងអ្នកដែលមានសំលេងពិរោះដើម្បីត្រឡប់ចូលក្រុងភ្នំពេញវិញ។នៅទីបំផុតនាងពេជ្រចិន្តា
បានបែកពីប្តីរបស់នាងតាំងពីពេលដែលនាងបានចុះឈ្មោះចូលក្នុងអង្គការនោះមក។
នៅក្នុងរំដោះ៧មករា១៩៧៥ប្តីរបស់នាងរៃមាសទួលស្លែងបានទៅរស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិចជាមួយកូនប្រុសម្នាក់ដែលមានអាយុ៣ឆ្នាំហើយគាត់បានស្វះស្វែងរកនាងរៃមាសទូលស្លែងរហូតតែពុំដែលលឹដំនឹងនាងសោះ។
ថ្ងៃមួយគាត់បានវិលមកប្រទេសកម្ពុជាវិញដើម្បីចូលរួមពិធីរៀបមង្គលការរបស់មិត្តខ្លួនហើយក៏
ឆ្លៀតឳកាសស្វែងរកអ្នកដែលមានសំលេងទឹកដមដូចនាងរៃមាសទូលស្លែង
ដើម្បីថតយកសំលេងត្រឡប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិចវិញ។ក្រោយពីបានចូលរួមមង្គលការរបស់មិត្តខ្លួនហើយក៏ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់ដែលត្រូវជាប្អូនមិត្តរបស់ខ្លួនប្រាប់ថាមាននារីមា្នក់សំលេងពិរោះ
មិនចាញ់អ្នកចំរៀងដែលបានច្រៀងពីមុននោះទេ។
សំណាងបានអោយប្អូនប្រុសរបស់មិត្តខ្លួនជូនខ្លួនទៅដើម្បីទំនាក់ទំនងថតយកសំលេងយកទៅUSA។
យប់នេះនៅម៉ោងប្រហែល១០បុរសដែលត្រូវជាប្អុនមិត្តខ្លួនបានជូនខ្លួនទៅប៉ុន្តែគ្រាន់តែបានឃើញអ្នកចំរៀងនោះភ្លាមស្រាប់តែសំណាង
មានអារម្មណ៍ថាហាក់ដូចជាបានឃើញប្រពន្ធរបស់ខ្លួនអញ្ជឹង
ភ្លាមនោះសំលេងស្នូរទះដៃក៏ចាប់ផ្តើមបន្លឺឡើងយ៉ាងខ្ខាំងធ្វើអោយសំណាងភ្ញាក់
ឡើងដូចគេកន្រ្ទាក់ភា្លមនោះអ្នកចំរៀងស្រីនោះក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
សំណាងនិងប្អូនប្រុសមិត្តរបស់ខ្លួនក៏បានចូលជួបថៅកែហាងដើម្បីសាកសួរអំពីការទំនាក់ទំនងរបស់
អ្នកចំរៀងរបស់ថៅកែហាងនោះ។ក្រោយពីបាននិយាយត្រូវរ៉ូវគ្នាហើយថៅកែហាងក៏បានទូរសព្ទ័ទៅអ្នកចំរៀងរបស់គាត់អំពីរឿងនេះ។
ពេលនោះនាងបាននិយាយប្រាប់ថៅកែហាងនោះថាអោយអ្នកទាំងពីរមកជួប
នាងនៅម្តុំផ្លូវចូលគុកទូលស្លែងនៅម៉ោង១២អធ្រាត្យនាងនៅរង់ចាំ។
ក្រោយពីបានស្តាប់ប្រសាសន៍របស់ថៅកែហាងចប់សព្វគ្រប់លោកសំណាងក៏បានចាកចេញ
ទៅជាមួយនឹងប្អូនប្រុសនិងអ្នករត់ម៉ូតូមា្នក់ដែលតែងតែឌុបនាងទៅវិញទៅមក។នៅពេលដែលទៅទីនោះហើយពួកគេបានបញ្ឈប់ឡានរួចនាំគ្នាចុះពីឡានហើយរកមើលរហូតដល់ផ្លូវទលដែលនៅជិតគុកទួលស្លែងនោះលឺតែសូរសំលេងយ៉ាងខ្លាំងដែលគួរអោយភ័យខ្លាច។
ពួកគេរកមើលមិនឃើញនារីនោះសោះហើយពូកគេបានសំរេចចិត្តឡើងឡានតែនៅពេលឡានរៀប
នឹងបញ្ជេះស្រាប់តអ្នករត់ម៉ូតូឌុបបានឃើញ
នារីស្លៀកសម្នាក់ឈរនៅក្បែររបងគុកទូលស្លែង។រួចនិយាយខ្ញុំបានឃើញស្រីស្លៀកសម្នាក់ឈរកៀនរបងពេលនោះសំនាងបានមើលដែរប៉ុន្តែឃើញតែស្លឹកចេកដែលធ្លាក់សំយ៉ុងចុះមកក្រោយកៀករបងគុកទូលស្លែងតែប៉ុណ្ណោះបន្នាប់មកពួកគេក៏បានបញ្ជេះឡានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
លុះស្អែកឡើងពួកគេបានណាត់សូមជួបនាងម្តងទៀតដោយបានជួបគ្នានៅភោជនីយដ្ឋានមាត់ទន្លេក្រោយពេលដែលនាងបានបញ្ឈប់ការច្រៀងរបស់នាងរួចនាងបានជិះឡានទៅជាមួយថៅកែហាងតាមក្រោយ។នៅពេលដែលទៅដល់កន្លែងដែលណាត់ជួបហើយនាងបានសំនេះសំនាលពីរឿងប្រពន្ធរបស់សំនាងបន្តិចរួចក៏នាំគ្នាហៅម្ហូបមក។ស្របពេលនោះដែលថៅកែកបានហៅស្រីបំរើមា្នក់ដើម្បីហៅអោយយកកែវមក។ពេលដែលនាងមកដល់តុស្រាប់នាងនិយាយថាហេតុអ្វីលោកត្រូវការកែវបួនបើគ្នានលោកមានតែបីនាក់ហ្នឹង។ពេលនោះនាងពេជ្រចិន្តាបានងើបមុខឡើងពីតុ។ក្រោយពេលស្រីបំរើបានឃើញនាងក៏ភ័យខ្លាចរត់ចេញពីតុនាងពេជ្រចិន្តាយ៉ាងរហ័សដោយមិន
បានមើលក៏បានប៉ះនឹងតុមួយទៀតដែលនៅក្បែរនោះ។អ្នកអង្គុយនៅតុនោះគឺជាព្រលឹងខ្មោចដែលតាមចាប់យកប្រលឹងខ្មោចណាដែលចេញមកក្រៅ។
ក្រោយពេលដែលខ្មោចនាងពេជ្រចិន្តាបានឃើញប្រលឹងនោះភ្លាមនាងបានបើកឡាន
ចេញក្រៅដោយប្រាប់គេថានាងឈឺក្បាលសុំដើរលេងបន្តិច។
បន្ទាប់ពីនាងបើកឡានចេញទៅស្រាបប្រលឹងខ្មោចនោះបានផុសចេញពីមុខនាងរួចនិយាយទៅ
កាន់នាងនិងយកប្រលឹងនាងទៅចាប់ជាតិជាថ្មីតែដោយការអង្វរករគួរអោយខ្លោចចិត្តរបស់នាងពេជ្រចិន្តាពេកព្រលឹងខ្លោចនោះក៏ព្រមទុករយៈអោយបីថ្ងៃទៀតដើម្បីសំរេចបំណងរបស់នាងនិងបណ្តាំរបស់ប្រជាជនដែលបានស្លាប់ហើយនោះ។
ស្របពេលដែលនាងកំពុងនិយាយជាមួយនឹងប្រលឹងខ្មោចនោះស្រាប់តែមានប៉ូលីលបីនាក់នឹង
មនុស្សរាប់រយនាក់ដែលធ្វើដំនើរនៅលើថ្នល់បាននាំគ្នាឈប់មើលឡានរបស់នាងដែលកំពុងបើក
នោះព្រោះឡានរបស់
នាងគ្មានមនុស្សបើកទេប៉ុន្តែអ្វីដែលគួរអោយភ្ញាក់ផ្អើលនោះគឺពេលដែលប៉ូលីសដើរទៅឡាននាង
ស្រាប់តែឃើញគ្រោងឆ្អឹងកំពុងកាច់ចង្កូតឡាន។
ព្រឹត្តិការណ៍នេះបានភ្ញាក់ផ្អើលពេញទីក្រុងភ្នំពេញ។
នាងបានបើកឡានត្រឡប់ទៅវិញដោយបន្តការសន្ទនាគ្នាទៀត។
ស្រាប់មានបុរសម្នាក់ដែលជាមិត្តរបស់ថៅកែមកដល់ព្រមគ្នាហើយនិយាយគ្នាបានឃើញឡាន
មួយដូចឡានរបស់ឯងអញ្ជឹងប៉ុន្តែទៅមុខដោយ
គ្មានមនុស្សបើក។
ពេលនោះនាងពេជ្រចិន្តាបានសំលឹងមុខបុរសដែលជាមិត្តថៅកែរបស់នាងដោយក្រសែភ្នែកយ៉ាងមុតស្រួល។
ពួកគេបាននិយាយគ្នាបន្តទៀតចំពោះរឿងដែលសំនាងចងបានសំលេងនាងយកទៅUSA។ក្រោយពេលបាននិយាយគ្នាសព្វគ្រប់ហើយពួកគេបានត្រឡប់ទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួន។
ក្នុងយប់ហ្នឹងក្រោយពីសំនាងទៅដល់ផ្ទះហើយស្រាប់តែថៅកែcallប្រាប់សំនាងថានាងជាខ្មោចតឺសំនាងមិនទាន់ជឿរថៅកែនោះទេខា្លចក្រែថៅកែនោះប្រើល្បិចមិនចង់អោយខ្លួនថតសំលងនាងរៃមាសយកទៅUSA។ពេលដែលសំនាងដាក់ទូរសព្ទ័ចុះស្រាប់តែនាងរៃមាសបានទូរសព្ទ័មកសំនាងហើយនិយាយអោយ
សំនាងមកជួបនាងនៅម្តុំគុកទួលស្លែងនូវយប់នេះ។សំនាងបានយល់ព្រមទាំងចិត្តអល់អែកតែដោយហេតុតែខ្លួនចង់
ដឹងក៏ប្រថុយទៅជួបនាងតាមកិសន្យា។
ពេលសំនាងទៅដល់ស្រាប់លេចរួបរៃមាសទួលស្លែងស្លៀកស។
ទើបគេដឹងថានាងពិតជាប្រពន្ធរបស់ខ្លួនដែលបានស្លាប់ទៅកាលពី២៥ឆ្នាំកន្លងផុត។
ក្រោយដែលបាននិយាយរួចហើយសំនាងក៏បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
លុះស្អែកឡើងសំនាងបានជុលStudioមកស្របពេលនោះនាងក៏មកដល់ដែល។ដោយសារតែមានអ្នកកាសែតមកថតច្រើនពេកនាងបានត្រឡប់ទៅជាមួយកូនកាសែតរបស់សំនាង
ហើយសន្យានឹងយកមកវិញអោយទាន់ពេលដែលបងសំនាង
ត្រឡប់ទៅវីញ។
ដល់ពេលវេលាដែលសំនាងត្រូវចាកចេញពីសុ្រកកំនើតទៅUSAវិញរៀបនឹងឡើងជណ្តើរស្រាប់តែឃើញនាងមកដល់ដែល។នាងបានហុចកាសែតដែលនាងបានថតអោយទៅប្តីរបស់នាងហើយនិយាយសំលេងរបស់អូនក្លាយជាអមតះបានលុះត្រាតែយកកាសែត
ដែលអូនបានថតសំលេងនេះយកទៅអន្ទង់វែងព្រំដែនកម្ពុជានិងថៃហើយដាក់លើ
កន្លែងដែលគេដុត(ប៉ុលពត)នោះសំលេងអូននឹងនៅជាអមតៈ។ពេលនិយាយគ្នាចប់ហើយសំនាងក៏បានឡើងយន្តហោះចាកចេញពីស្រុកខ្មែរកប់
ក្នុងអាកាសបន្ទាប់ពីបានចាកចេញពីប្រទេសកម្ពុជាសំនាងបានស្តាប់កាសែតដែលថតសំលេងរបស់នាងរៃមាសទួលដស្លែង។
គាត់បានទៅជួបនឹងលោកគង់ប៉ុនឈឿនដែលនៅឯក្រុងបាងកករួចបាននាំគ្នាទៅកន្លែងដែលគេដុតពប៉ុលពត។
ចាប់ពីពេលនោះមកសំលេងរបស់នាងរៃមាសទួលស្លែង(ពេជ្រចិន្តា)បានស្ថិតនៅជាអមតៈតរៀងទៅ៕
រឿងនេះនិពន្ធដោយលោកគង់ប៊ុនឈឿននៅបាងកក។តែសង្ខេបដោយសួនសោភារៀនថ្នាក់ទី៩(០1)ុដែលបានអានចប់ក្នុងរយៈពេល៣ម៉ោង។បើមានខុសត្រង់ណាសូមត្រាប្រណីទោះតិចច្រើនក្តីសូមលោកខន្តីអភ័យទោសផង។
.
Friday, May 2, 2008
គំនិតរបស់ខ្ញុំ!
កាល ខ្ញុំមិនទាន់បានមករៀននៅភ្នំពេញខ្្ញុំបានគិតថាភ្នំពេញពិតជា
អស្ចារ្យរឺ?ទើបមានមនុស្សជាច្រើនប្រាថ្នាចង់មកម្ល៉េះ?
ហើយពេលពូ កគេបានមកដល់ភ្នំពេញហើយពូ កគេ
តែងតែផ្លាស់ប្តូរគំនិតរបស់ពូក គេហើយម៉្យាងទៀតពួកគេ
បានផ្លាស់ប្តូរទាំងចរិតរបស់ពួកគេដែលធ្លាប់តែសុភាពរម្យទម
មកជាប្រហើនកោងកាចទៅ វិញ( មិនថាស្រី រឺប្រុស)។
ដោយបានឃើញដូច្នេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាភ្នំពេញពិតជា
កន្លែងដ៏អស្ចារ្យមែនដែលអាចធ្វើអោយមនុស្សផ្លាស់ប្តូរ
បានយ៉ាងងាយៗយ៉ាងនេះ។
ត្រង់នេះហើយដែលធ្វើអោយខ្ញុំមានការងើយឆ្លល់
ចំពោះបញ្ហាទាំងអស់នេះ។
តែឥឡូវបញ្ហាទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានឆ្ងល់នោះ ក៏បានបង្ហាញឡើង
នៅមុខនឹងភ្នែករបស់ខ្ញុំផ្ទាល់តែ ម្តងស្របពេលដែលខ្ញុំ
បានមករៀននៅភ្នំពេញ។
តាមការពិតទៅបញ្ហាដែលបានធ្្វើអោយអ្នកជនបទ
ណាដែលបានចូលក្រុងហើយតែងតែផ្លាស់ប្តូរនោះមកពី
អ្នកទាំងនោះខ្លូនឯងទៅ វិញទេដែលចង់ជ្រួលជ្រើមតាមគេ
ដោយមិនគិតចំពោះ ខ្លូនឯង។
បញ្ហាទាំងអស់នោះយើងក៏អាចដោះស្រាយបានដែរតើ។
បញ្ហាដែលបានផ្លាស់ប្តូរចរិតរបស់អ្នកជនបទនោះគឺមកពី ពួកគេមិនចេះ
គឹតពិចារនាអោយបានល្អិតល្អន់ទើបពួកគេក្លាយខ្លូនទៅ ជាយ៉ាង
នេះ។
បន្តែខ្្ញុំមិនសំដៅទៅ លើមនុស្សដែលមិនបានផ្លាស់ប្តូរនោះទេតែខ្ញុំ
សូមសរសើរដោយស្មោះ ទៅ វិញ ទេតើដោយពូកអ្នកខ្លះមិនបានផ្លាស់ប្តូរ
អត្តចរិតរបស់គេ។
នេះគ្រាន់តែជាគំនិតរបស់ខ្ញុំទេ។
អ្នកដែលបានមកដល់ភ្នំពេញហើយបានផ្លាស់ប្តូរ
មានន័យថាពួកគេមិនចេះគិត!
ចំនែកខ្ញុំគឺមិនគិតដូចពួកទាំងនោះទេបើមករៀនគឺ ជាក់រៀន
បើដើរលេងជាក់ដើរលេង
។
អស្ចារ្យរឺ?ទើបមានមនុស្សជាច្រើនប្រាថ្នាចង់មកម្ល៉េះ?
ហើយពេលពូ កគេបានមកដល់ភ្នំពេញហើយពូ កគេ
តែងតែផ្លាស់ប្តូរគំនិតរបស់ពូក គេហើយម៉្យាងទៀតពួកគេ
បានផ្លាស់ប្តូរទាំងចរិតរបស់ពួកគេដែលធ្លាប់តែសុភាពរម្យទម
មកជាប្រហើនកោងកាចទៅ វិញ( មិនថាស្រី រឺប្រុស)។
ដោយបានឃើញដូច្នេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាភ្នំពេញពិតជា
កន្លែងដ៏អស្ចារ្យមែនដែលអាចធ្វើអោយមនុស្សផ្លាស់ប្តូរ
បានយ៉ាងងាយៗយ៉ាងនេះ។
ត្រង់នេះហើយដែលធ្វើអោយខ្ញុំមានការងើយឆ្លល់
ចំពោះបញ្ហាទាំងអស់នេះ។
តែឥឡូវបញ្ហាទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានឆ្ងល់នោះ ក៏បានបង្ហាញឡើង
នៅមុខនឹងភ្នែករបស់ខ្ញុំផ្ទាល់តែ ម្តងស្របពេលដែលខ្ញុំ
បានមករៀននៅភ្នំពេញ។
តាមការពិតទៅបញ្ហាដែលបានធ្្វើអោយអ្នកជនបទ
ណាដែលបានចូលក្រុងហើយតែងតែផ្លាស់ប្តូរនោះមកពី
អ្នកទាំងនោះខ្លូនឯងទៅ វិញទេដែលចង់ជ្រួលជ្រើមតាមគេ
ដោយមិនគិតចំពោះ ខ្លូនឯង។
បញ្ហាទាំងអស់នោះយើងក៏អាចដោះស្រាយបានដែរតើ។
បញ្ហាដែលបានផ្លាស់ប្តូរចរិតរបស់អ្នកជនបទនោះគឺមកពី ពួកគេមិនចេះ
គឹតពិចារនាអោយបានល្អិតល្អន់ទើបពួកគេក្លាយខ្លូនទៅ ជាយ៉ាង
នេះ។
បន្តែខ្្ញុំមិនសំដៅទៅ លើមនុស្សដែលមិនបានផ្លាស់ប្តូរនោះទេតែខ្ញុំ
សូមសរសើរដោយស្មោះ ទៅ វិញ ទេតើដោយពូកអ្នកខ្លះមិនបានផ្លាស់ប្តូរ
អត្តចរិតរបស់គេ។
នេះគ្រាន់តែជាគំនិតរបស់ខ្ញុំទេ។
អ្នកដែលបានមកដល់ភ្នំពេញហើយបានផ្លាស់ប្តូរ
មានន័យថាពួកគេមិនចេះគិត!
ចំនែកខ្ញុំគឺមិនគិតដូចពួកទាំងនោះទេបើមករៀនគឺ ជាក់រៀន
បើដើរលេងជាក់ដើរលេង
។
**ភ្លៀង**
* ភ្លៀងធ្លាក់តក់ៗទ្រូងខ្ញុំដង្ហក់ចិត្តសែនខ្លោចផ្សា
នឹកដល់អ្នកម្តាយដែលនៅឆ្ងាយរ៉ាមិនដឹងជីវ៉ា
សុខទុក្ខយ៉ាងណា។
*ភ្លៀងធ្លាក់តក់ៗទ្រូងខ្ញុំដង្ហក់នឹកសែនកំព្រា
ព្រាប់អ្នកមានគុណដួងចិត្តគ្រាំគ្រារស់សែនវេទនា
កន្តោចកន្តែង។
*គិតចប់ពេលណាទឹងភ្នែករៀមរ៉ាស្រក់ចុះមកឯង
វាទារចង់អោយម៉ែនៅប្រលែងអោយអស់ចំបែង
នៅក្នុងជីវិត។
*ជាតិនេះកូនឃ្លាតរាប់រយជាតិទៀតកូនសូមរស់ជិត
រូបលោកទាំងពីរកៀកកើយនែបនិត្យអោយបានដូចចិត្ត
ដែលប៉ងប្រាថ្នា។
*ជាតិនេះទុកថាកូនគ្មានវាសនាសងគុណជីវ៉ា
ដែលបានបង្កើតរូបកូននេះណាខំថែរក្សា
យ៉ាងល្អប្រពៃ។
*ទឹកចិត្តម្តាយថ្លៃសែនមានតំលៃថ្លៃលើសអ្វីៗ
នៅលើផែនដីគ្មានអ្វីប្រពៃដូចចិត្តប្រណី
របស់ម្តាយថ្លៃ។
***កំណាព្យនេះកូនសូមគោរពផ្ញើជូនចំពោះលោកឪពុកអ្នកម្តាយជាទីគោរពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នៃកូន។
ហើយក៏គោរពផ្ញើជូនចំពោះរាល់ម្តាយទាំងអស់ដែលមានកូនចាកចេញឆ្ងាយដូចជាខ្ញុំដែរជា
ទីគោរពនៃខ្ញុំ។កូនសូមអរគុណហើយក៏សូមខមាលទោសរាល់អ្វីៗដែលពួកកូនបានធ្វើខុសទៅលើម្តាយ
គ្រប់រូបដោយពួកកូនបានប្រើពាក្យមិនគម្បីចំពោះលោកទាំងអស់គ្នា។
**កំណាព្យនេះបានផុសចេញពីក្រអៅដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ហើយបើមានខុសរឺ
បានប្រើពាក្យមិនគប្បីសូមមេត្តាប្រោសប្រណីដល់រូបនាងខ្ញុំផង។
Sunday/០៦ខែមេសាឆ្នាំ២០០៨***
Subscribe to:
Posts (Atom)